Wieś powstała w czasach przynależności tych terenów do Rusi Halickiej. Przed 1323r. została nadana przez księcia Lwa biskupstwu prawosławnemu w Przemyślu jako uposażenie. Akt z 1407r. potwierdzający to nadanie jest dziś najstarszym zachowanym dokumentem wymieniającym wieś Grochowcze. W 1418r. Iwan z Obychowa, starosta ruski, z polecenia królewskiego przeprowadził rozgraniczenie między należącymi do grodu przemyskiego Pikulicami a biskupimi Grochowcami, królewskimi Koniuszkami i prywatnymi Witoszyńcami. Kilka lat później Grochówce stały się własnością sędziego przemyskiego Piotra Bogdanowicza. Już od początku XV w. wieś znana jest jako gniazdo rodu Grochowskich herbu Junosza. Skoro nosił nazwisko wsi, której nie byli jeszcze właścicielami, to musieli wywodzić się z rodu zasadźcy tej wsi. W połowie tego stulecia istniał w Grochowcach folwark, młyn, staw rybny.
W pierwszej poł. XV w. Grochowscy mieli również Hermanowice, Koniuszki (wtedy Komuchy), Kormanice, Kupiatycze, Malhowice, Stanisławczyk (wtedy Biskupice) i Witoszyńce. W latach 20. tego stulecia majątek rozdzielono. Piotr Grochowski, objąwszy Hermanowice, dał początek rodowi Hermanowskich, do którego należały Biskupice i Malhowice. Franciszek Grochowski został dziedzicem Kormanic. Do jego dóbr należały również Kupiatycze, Witoszyńce i Koniuszki. Jeszcze w XV w. dobra kormanickie powiększyły się o Darowice i Młodowice. Najwcześniejsza wzmianka o tutejszej cerkwi pochodzi z 1507r, ale jest niemal pewne, że cerkiew istniała tu dużo wcześniej.
Pod koniec XVI w. właścicielem Grochowiec był Wojciech Grochowski. Z małżeństwa z Zofią Monasterską miał czterech synów: Achacego, Felicjana, Rafała, Stanisława. Wszyscy doszli do wysokich godności.
W XIX w. majątek W Grochowcach należał kolejno do Rosnowskich, Bołoz-Antoniewiczów i Konarskich, a w okresie międzywojennym do Romana Doliniańskiego.
Rezydencja właścicieli wsi znajdowała się na jej wschodnim skraju. Jeszcze na austriackiej mapie topograficznej z 1878r. określana jest jako zamek. W okresie międzywojennym stały tam zabudowania dworskie wśród krajobrazowego parku. Marcinowi Krasickiemu, właścicielowi dóbr krasiczyńskich i części wsi Grochówce, przypisuje się budowę murowanego dworu obronnego, z którego obecnie nic nie pozostało.
W latach 70. XIX w. we wsi były dwie świątynie: drewniana grekokatolicka cerkiew parafialna pw. św. Szymona Słupnika i filialny kościół rzymsko katolicki pw. Nawiedzenia NMP. W 1887 r. osiadły tu siostry ze Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej.
W 1882r. rozpoczęto budowę fortów stanowiących zewnętrzny pierścień umocnień Twierdzy Przemyśl. Na terenie należącym do wsi, na wzniesieniach leżących na północ i zachód od zabudowy, powstały dwa forty główne W -V „Grochówce” W -VI „Helicha” oraz fort pomocniczy W „Biadoliny”. Po rozpoczęciu działań wojennych w 1914r., w ramach przygotowań do obrony Twierdzy Przemyśl, Austriacy zburzyli całą zabudowę wsi wraz z cerkwią i kościołem. Tak postąpiono we wszystkich wsiach gdzie zabudowa znajdowała się na przedpolach fortów. Forty w Grochowcach znalazły się w ogniu zaciętych walk toczonych tutaj w dniach 5 -7 października 1914r. Próbujące je zdobyć wojska rosyjskie podeszły do fortu W odległość 300 m. Szturm zakończył się jednak niepowodzeniem.
Po I wojnie św. zbudowano nową drewnianą cerkiew i nowy murowany kościół. Według spisu z 1921r. wieś liczyła ponownie 158 domów i 888 mieszkańców (561 grek., 316 rzym., 11 mojż.). W okresie międzywojennym ziemię dostali tu polscy osadnicy, którzy wraz z rodzinami tworzyli osiemdziesięcio osobową społeczność. W 1939r. mieszkało tu 1140 osób (660 Ukraińców, 470 Polaków, 10 Żydów).
Latem 1942r. w lesie pomiędzy Kruhelem Wielkim a Grochowcami, Niemcy dokonali zagłady części Żydów z przemyskiego getta. Trzykrotnie, na przełomie lipca i sierpnia, doprowadzani tu Żydzi byli zabijani i chowani w kilku masowych grobach. Liczba ofiar nie jest znana bowiem dotychczas nie odnaleziono wszystkich grobów. Szacuje się ją na 2500 do 4000 osób. W 1958r. odnaleziono jeden z grobów i dokonano ekshumacji szczątków 532 ofiar, które przeniesiono na cmentarz żydowski w Przemyślu. W 2002r. odnaleziono kolejny grób i w miejscu kaźni ustawiono pomnik w postaci pękniętej macewy z czarnego marmuru.
Większość ludności narodowości ukraińskiej wysiedlono na wschód w 1946r. W Grochowcach mieszkała pewna liczba Ukraińców wyznawców Kościoła Metodystycznego. W lutym 1946r. zwierzchnik tego Kościoła w Polsce próbował zapobiec ich wysiedleniu, ale bezskutecznie. W czasie akcji „Wisła” wysiedlono ostatnich 278 Ukraińców. Wykorzystując sytuację władze zlikwidowały też parafię łacińską, która została reaktywowana dopiero po interwencji najwyższych władz kościelnych Rozebrano natomiast drewnianą cerkiew, a w jej miejscu postawiono szkołę. Murowaną plebanię przebudowano na przedszkole i połączono murowanym łącznikiem z budynkiem szkolnym.
źródło: www.exploreprzemyskie.com
